26 ene 2011


Hoy no te voy a escuchar/Gaur ez zaitut entzungo

Qué gustito dar encontrar música alejada del mensaje tradicional!


He conocido a Olaia Aretxabaleta por medio de una entrevista en Píkara Magazine.Ha sido la ganadora del festival Beldur Barik 2010, que nace con la intención de convertirse en un punto de encuentro anual donde poder visibilizar y reflexionar sobre los trabajos e iniciativas artísticas realizadas por jóvenes, que conjuguen el tema de la violencia contra las mujeres y el arte.


Así pues, os dejo con Olaia y su canción "Gaur ez zaitut entzungo"













Hoy no te voy a escuchar


No había puesto en la tarta
Ni diez velas
Cuando mis padres
Me dijeron un día:


Escucha! La mujer
Que vale la pena
Es sofisticada
Hermosa , elegante


Y que sea tranquila,
Mide tus palabras, Olaia!
Y que sea tranquila,
Que te conocemos, Olaia!


Pero yo salto todas
Todas esas barreras
Las líneas divisorias
A mí aún no me frenan


Mira que para mí
No es una vida plena
La agenda siempre llena
Y luego ponerte la cena


Luego entendí lo que en realidad
querían decir:
Mejor callada y ser mansa
Tendrás que ceder al fin y al cabo...


Ama! Hoy no te voy a escuchar
Voy a hacer eso que quiero
Eso que a todos da miedo
Pero aún así,
yo seguiré mi rumbo


Aita! Ese no es mi mundo
No voy a ser ni un jarrón ni un florero
Voy a saltar, esos tus baremos
No sé fingir así que
seguiré mi rumbo...


Y así mientras yo seguía
mi rumbo
Me tropecé con un hombre
Que me daba calambre
Tan sólo mirarle
Y me dijo en susurros:


Que entre tú y yo
Hay más que aire
Es demasiado puro
Para explicarme


Pero entre tú y yo
No hay cadenas
No hay divisiones
Segunda o primera


Que entre tú y yo
No hay espejos
No quiero ver en ti
Tan sólo mi reflejo


Que entre tú y yo
Estoy desnudo
No soy de piedra
Y no disimulo


Y le dije...


Y yo te quiero a mi lado
Porque tus brazos
Me dan calor
Pero nunca me he sentido presa






Gaur ez zaitut entzungo




Ez nituen jarri tartan
Ondiño hamar kandela
Eta gurasoek esan zidaten
egun batean:


Entzun!pena merezi
duen emakumea
Sofistikatua da,
galanta, dotorea


Eta lasaia,
neurtu zure hitzak, Olaia!
Eta lasaia,
ezagutzen zaitugula, Olaia!


Baina nik oztopo guzti horiek
saltatzen ditut
Marra banatzaile horiek
Oraindik ez naute mantsotzen


Ze niretzat
Ez da poz beteko bizitza
Agenda beti beteta izatea
Eta gero afaria jartzea


Gero ulertu dut benetan esan
nahi zutena:
Hobeto ixilik eta manso ibili
Etsi beharko duzu azkenean...


Ama! Gaur ez zaitut entzungo
Egingo dut nahi dudan hori
Beldurra ematen diona denori
Baina horrela eta guzti,
nire bidea jarraituko dut


Aita! Hori ez da nire Mundua
Ez nahiz ez pitxerra ez loreontzia izango
zure baremoak saltatuko ditut,
Ez dakit planta egiten, beraz,
nire bidea jarraituko dut...


Eta horrela, nire bidea
jarraitzen nindoala
Gizón batekin topatu nintzen
Bakarrik begiratzean elektrikarak
sentiarazten ninduena
Eta xuxurla esan zidan:


Zu eta nire artean
Airea baino askoz gehiago dagoela
Puruegia da
Azaltzeko


Baina zu eta nire artean
Ez daude kateak
Ez daude dibisioiak
Lehenengoa edo bigarrena


Zu eta nire artean
Ispilurik ez dagoela
Ez dut ikusi nahi zu zarela
Nire soil isladapena


Zu eta nire artean
Biluzik nagoela
Ez nahiz harrizkoa
Eta ez dut estaltzen


Eta esan nion...


Eta ni nahi zaitut nire alboan
ze zure besoak
ematen didate niri bero
baina ez naiz inoiz sentitu preso




Si queréis escuchar más canciones de otros modelos de amor, podéis verlas aquí .

3 comentarios:

  1. A mí me gusta un poema-canción escrita por Txus Di Fellatio, que es compositor del grupo heavy Mago de oz, y cuyo título es "Si tú, yo". Dice así:

    Si yo, tú.
    Si caes, yo contigo;
    y nos levantaremos juntos
    en esto unidos.

    Si me pierdo, encuéntrame.
    Si te pierdes, yo contigo;
    y juntos leeremos en las estrellas
    cuál es nuestro camino.
    Y si no existe, lo inventaremos.

    Si la distancia es el olvido,
    haré puentes con tus abrazos,
    pues lo que tú y yo hemos vivido
    no son cadenas...
    ni siquiera lazos:
    es el sueño de cualquier amigo
    es pintar un te quiero a trazos,
    y secarlo en nuestro regazo.

    Si yo, tú.
    Si dudo, me empujas.
    Si dudas, te entiendo.
    Si callo, escucha mi mirada.
    Si callas, leeré tus gestos.

    Si me necesitas, silba,
    y construiré una escalera
    hecha de tus últimos besos,
    para robar a la luna una estrella
    y ponerla en tu mesilla
    para que te dé luz.

    Si yo, tú.
    Si tú, yo también.
    Si lloro, ríeme.
    Si ríes, lloraré,
    pues somos el equilibrio,
    dos mitades* que forman un sueño.

    Si yo, tú.
    Si tú, conmigo.
    Y si te arrodillas
    haré que el mundo sea más bajo,
    a tu medida,
    pues a veces para seguir creciendo
    hay que agacharse.

    Si me dejas, mantendré viva la llama hasta que regreses,
    y sin preguntas, seguiremos caminando.
    Y sin condiciones, te seguiré perdonando.

    Si te duermes, seguiremos soñando
    que el tiempo no ha pasado,
    que el reloj se ha parado.

    Y si alguna vez la risa
    se te vuelve dura,
    se te secan las lágrimas
    y la ternura,
    estaré a tu lado,
    pues siempre te he querido,
    pues siempre te he cuidado.

    Pero jamás te cures de quererme,
    pues el amor es como Don Quijote:
    sólo recobra la cordura
    para morir.
    Quiéreme en mi locura,
    pues mi camisa de fuerza eres tú*,
    y eso me calma,
    y eso me cura...

    Si yo, tú.
    Si tú, yo.
    Sin ti, nada*.
    Sin mí, si quieres, prueba.

    Aunque me gusta, he de sacar tres puntos con los que dicrepo:

    *1- Lo de las dos mitades... ya sabes que no me gusta nada. xD
    *2- Lo de la camisa de fuerza me parece una contradicción. Primero habla de que su relación no son cadenas, ni siquiera lazos... Pero luego alude a un utensilio que sirve para amarrar. ¿?
    *3- Pienso que lo de "Sin ti, nada", es uno de los grandes problemas que se dan entre parejas. Eso crea un clima de dependencia. Pero sin ti sí hay algo: amigos/as, familiares, otra vida nueva, la búsqueda de una nueva pareja... Fatidia mucho ese "Sin ti", pues lo admito, si me dejase mi novia no me haría ninguna gracia. Pero hay que aprender a ser independiente; o como mucho, como dice Jorge Bucay, auto-dependiente.

    Saludos. Agur (¿Agur es adiós, no?).

    ResponderEliminar
  2. Hola Enrique! Madre mía, no sé porqué en la primera leída me ha recordado a una mezcla de dos poemas de Benedetti: "Hagamos un trato" y "No te salves". Pero al leer la segunda vez no sé dónde he encontrado el parecido :S.

    Gracias por la recomendación (y las anotaciones)

    Besotes!

    ResponderEliminar
  3. Si os quedáis con ganas de más:

    http://andreamomoitio.blogspot.com/2011/02/soy-una-freak-de-olaia.html

    ResponderEliminar

¡¡Muchas gracias por contribuir!!

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...